Τα τοπία και οι μεταλλωρύχοι αποτελούν τμήμα ενός συνόλου έργων που ο Abraham Onoriode Oghobase έχει δημιουργήσει σε διάστημα πολλών ετών. Το έργο αυτό, μια μελέτη του Οροπεδίου Γιος της βορειοκεντρικής Νιγηρίας, αποτελείται από επιμέρους ενότητες, που αποκαλύπτουν διαφορετικές διαστάσεις της ανθρώπινης επίδρασης στη μοναδική τοπογραφία και ιστορία του οροπεδίου με τα απέραντα λιβάδια και τους ηφαιστειακούς βραχώδεις σχηματισμούς, που φέρει τα ανεξίτηλα σημάδια της τρέχουσας ανθρώπινης εξορυκτικής δραστηριότητας -αλλά και αυτή του παρελθόντος.

Εξορυκτικά διαγράμματα από το εγχειρίδιο για μεταλλουργούς που εκδόθηκε το 1912 με τίτλο Rand Metallurgical Practice: Designed as a «Working Tool» and Practical Guide for Metallurgists Upon the Witwatersrand and Other Similar Fields (Λονδίνο, C. Griffin Limited) τοποθετούνται πάνω σε λήψεις φωτογραφιών του καλλιτέχνη από το τοπίο του οροπεδίου Γιος και των μεταλλωρύχων που εργάζονται εκεί. Οι εργάτες κοιτάζουν κατάματα τον φακό με ανένδοτο βλέμμα, καθώς στέκονται μόνοι μπροστά σε μια απέραντη ερημιά. Χάρη σε αυτή την υπέρθεση, τα τεχνικά σχέδια του 20ού αιώνα λειτουργούν ως μια εικονογραφημένη παρουσίαση της εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων τεκμηριώνοντας τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις της Δύσης σε ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο, από τη λεκάνη Ουιτγουότερσραντ της Νότιας Αφρικής έως το Οροπέδιο Γιος της Νιγηρίας. Τα διαγράμματα και τα σχέδια δίνουν την εντύπωση ότι βαραίνουν τους Αφρικανούς εργάτες, καθώς αυτοί συνεχίζουν τη δική τους τοπική παρασιτική εκδοχή της εκμετάλλευσης της γης τους από τους αποικιοκράτες κατά το παρελθόν. 

Στην καλλιτεχνική του πρακτική, ο Oghobase διερευνά συχνά το ζήτημα της ταυτότητας σε σχέση με κοινωνικοοικονομικές και ιστορικές γεωγραφίες. Όπως το θέτει ο ίδιος: «Αναζητώ διαρκώς πράγματα που θα προσθέσουν πολλαπλά στρώματα και θα δώσουν στις ιδέες μου μια σφαιρική και τεκμηριωμένη ερμηνεία. Η εικόνα δεν αρκεί από μόνη της, εξ ου και ήταν φυσικό να δημιουργήσω επίσης εγκαταστάσεις και αντικείμενα. Μοιάζει κάπως με μια ανθρωπολογικού τύπου δραστηριότητα». 

Το έργο του, το οποίο συχνά αναφέρεται στη μετα-αποικιακή συνθήκη της Αφρικής, κινητοποιεί την ποιητική των φασματικών εικόνων και τις υφές των λεπτών αρχειακών υλικών, για να αποκαλύψει λανθάνοντα στρώματα συναισθήματος, που κρύβονται κάτω από τις κυρίαρχες, αντικειμενικοποιημένες ιστορικές αφηγήσεις. Οι φωτογραφίες του Oghobase καταγράφουν επίσης την περιβαλλοντική καταστροφή στο οροπέδιο Γιος. Σε κάθε φωτογραφία, το σώμα του μεταλλωρύχου γίνεται σχεδόν ένα με τη γη που εξορύσσει και σκάβει για -πρωτίστως- κασσίτερο. Λίμνες και ρεματιές σημαδεύουν το οροπέδιο. Εγκαταλελειμμένες σιδηροδρομικές γραμμές σκουριάζουν παρατημένες. 

Ξεδιπλώνοντας αφηγήσεις για τις δομές εξουσίας και την οικολογική καταστροφή στα υποβλητικά τοπία του, ο Oghobase αποκαλύπτει με μετρημένο τρόπο πώς η εξόρυξη των φυσικών πόρων και η βία διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν τη γεωγραφία και τις αντιλήψεις για την ήπειρο από την οποία κατάγεται. Ταυτόχρονα, η αντίστιξη παρελθόντος και παρόντος στην ίδια φωτογραφία, υποδεικνύει μια πιο πολυεπίπεδη σύνθεση ιστορικών και πολιτικών δυνάμεων. 

Στις σειρές του με τα τοπία και τους μεταλλωρύχους, ο παραλληλισμός ανθρώπου-γης αναδεικνύεται εντονότερος από ποτέ. Η ύπαρξη ως κοινωνία. Πώς να συνυπάρξουμε με τη γη που κατοικούμε, πώς να φανταστούμε νέους τρόπους αλληλεπίδρασης, οι οποίοι δεν θα βασίζονται αποκλειστικά στην εκμετάλλευση, στην εκσκαφή, στην εξόρυξη. Είναι άραγε η συλλογική ύπαρξη, όπως αυτή που περιγράφεται στην Υπόθεση της Γαίας, σύμφωνα με την οποία ο πλανήτης μας είναι ένας ενιαίος, ζωντανός οργανισμός σαν το ανθρώπινο σώμα το κατάλληλο μοντέλο; Μια συμβιωτική, αντί για μια αέναα εκμεταλλευτική σχέση; Θα μείνουμε απαθείς θεατές ή θα αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας, ώστε να εναρμονιστεί περισσότερο με τον κόσμο γύρω μας;