Η λέξη constellation (αστερισμός) προέρχεται ετυμολογικά από το λατινικό constellatio, που σημαίνει «σύμπλεγμα άστρων». Προτού εφευρεθούν οι πυξίδες, οι άνθρωποι συμβουλεύονταν τα αστέρια για τον προσανατολισμό τους, ιδίως στην υπερωκεάνια ναυσιπλοΐα. Χρησιμοποιούσαν τον αστερισμό της Μικρής Άρκτου για να προσδιορίσουν τη θέση του Πολικού Αστέρα, γνωστού και ως Βορείου Άστρου. Οι αρχαίοι Σουμέριοι, και εν συνεχεία οι αρχαίοι Έλληνες, ήταν αυτοί που όρισαν τους περισσότερους από τους βόρειους αστερισμούς που γνωρίζουμε σήμερα. Όταν οι εξερευνητές χαρτογράφησαν τα άστρα ταξιδεύοντας προς τον Νότο, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί αστρονόμοι εισηγήθηκαν νέους αστερισμούς για την περιοχή αυτή.
Το 1922, η Διεθνής Αστρονομική Ένωση υιοθέτησε τον σύγχρονο κατάλογο των 88 αναγνωρισμένων αστερισμών, οι οποίοι απεικονίζουν 42 ζώα, 29 άψυχα αντικείμενα και 17 υπαρκτά ή μυθολογικά πρόσωπα. Συμφωνήθηκε επίσης τότε ότι ο κατάλογος αυτός θα ήταν οριστικός, χωρίς τη δυνατότητα μελλοντικής προσθήκης νέων αστερισμών. Οι αστερισμοί που δεν αναγνωρίστηκαν από τη Διεθνή Αστρονομική Ένωση καταργήθηκαν. Ορισμένοι εμφανίζονται σε παλιούς χάρτες και χαρακτικά, ανάμεσά τους και η Αργώ (Argo Navis). Η Αργώ ήταν ένας από τους 48 αστερισμούς που είχε αναγνωρίσει ο Ελληνορωμαίος μαθηματικός, αστρονόμος και γεωγράφος Πτολεμαίος. Οι 51 αστερισμοί που δεν αναγνωρίστηκαν επισήμως αποτελούν την αφετηρία του έργου Abolished Constellations της Alexandra Paperno.
Το έργο παρουσιάζεται σε κεντρική θέση στο Γενί (δηλαδή νέο) Τζαμί. Τα πολλαπλά επίπεδα του τζαμιού –αρχιτεκτονικά, πολιτιστικά, ιστορικά– αναδεικνύουν την πολιτιστική σύνθεση της Θεσσαλονίκης. Το Γενί Τζαμί χτίστηκε από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Vitaliano Poselli ως τόπος λατρείας για τους εξισλαμισμένους Εβραίους, γνωστούς και ως Ντονμέ, οπαδούς του Sabetai Sevi, ενός ραβίνου του 17ου αιώνα, ο οποίος εμφανίστηκε ως μεσσίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία: μεταστράφηκε στο Ισλάμ, διατηρώντας όμως συνάμα στοιχεία της εβραϊκής πίστης και των πεποιθήσεων της Καμπάλα. Πιο πρόσφατα, το κτίριο χρησιμοποιήθηκε ως αρχαιολογικό μουσείο, το οποίο μεταξύ 1923 και 1924 φιλοξένησε και πρόσφυγες από την ανταλλαγή πληθυσμών.
Τα 51 ξεχωριστά πάνελ στο έργο της Paperno Abolished Constellations μάς επιτρέπουν να εστιάσουμε τόσο στο σύνολο της εγκατάστασης όσο και σε συγκεκριμένες λεπτομέρειες: τα σημάδια της μπογιάς στο χαρτί βρίσκονται στο μεταίχμιο μεταξύ αφαίρεσης και παραστατικότητας, απομακρύνουν το βλέμμα από την επιφάνεια και το στρέφουν προς τα μέσα, στις απαρχές του Κόσμου, με μια πυκνότητα που πλησιάζει την έλλειψη βαρύτητας. Απεικονίζουν τη μεταβαλλόμενη παλέτα του νυχτερινού ουρανού, με τη Γη σε διαφορετικό σημείο της τροχιάς της κάθε φορά, την κιτρινόλευκη λάμψη των άστρων όπως εμφανίζονται στο γυμνό μάτι, καρφιτσωμένα στο σκοτεινό φόντο του ουρανού.
Η αρχαία ελληνική λέξη για τον αστερισμό προέρχεται από τη λέξη ἄστρον. Έχουμε λοιπόν ένα έργο που έχει πάρει το όνομά του από τους καταργημένους αστερισμούς και παρουσιάζεται σε έναν χώρο γεμάτο συμβολισμούς. Σε ένα τζαμί, όπου αν κοιτάξει κανείς ψηλά θα δει μπροστά του το άστρο του Δαβίδ χαραγμένο σε μάρμαρο: άλλη μια πυξίδα, άλλο ένα εργαλείο πλοήγησης. Στην εκατονταετηρίδα εκείνης της αστρονομικής συνέλευσης, όπου αποφασίστηκε η τύχη 51 πλεοναζόντων αστερισμών, το έργο μάς θυμίζει πόσο αυθαίρετοι είναι οι ανθρώπινοι κανόνες και οι κατηγοριοποιήσεις. Κάθε αστερισμός είναι δημιούργημα της ανθρώπινης συνείδησης. Κατήργησαν κάτι, που στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ. Κατ’ αυτόν τον τρόπο αναιρέθηκε μια κατάσταση συλλογικής ύπαρξης: ένα έργο που συνδέει τους γαλαξίες και τους αστερισμούς του Σύμπαντος τοποθετημένο σε ένα κτίριο που άλλαξε πολλές φορές μορφή και χρήση κατά τη διάρκεια της ιστορίας του, χτισμένο ειδικά για μια συγκεκριμένη θρησκευτική ομάδα, η οποία δεν υπάρχει πια, σε μια πόλη που έχει αλλάξει. Ο αστερισμός λειτουργεί ως υπενθύμιση της δυνατότητας να έρθουμε ο ένας κοντά στον άλλον, αλλά και της αυθαίρετης φύσης των συστημάτων που δημιουργούν οι ανθρώπινες συλλογικότητες. Οι θεατές ως κοσμοναύτες, που αναζητούν αέναα το άπιαστο νόημα του σύμπαντος. Την ίδια ώρα, η αρχιτεκτονική παίζει τον δικό της ρόλο, υποδηλώνοντας το στοιχείο της μονιμότητας: μας υπενθυμίζει το περιβάλλον μας, αλλά και ότι κι εμείς, όπως τ’ αστέρια και οι κοινότητες που δημιουργούμε, είμαστε κάθε άλλο παρά μόνιμοι.
