Τι είδους ενδεχόμενα μπορεί να αναδείξει το χώμα ως παράγοντας συνδιαμόρφωσης στη σχέση ανθρώπινου – μη ανθρώπινου;

Η εικαστική ομάδα Campus Novel πραγματοποιεί μια επιτόπια επιτελεστική έρευνα στην πόλη της Θεσσαλονίκης και συστήνει ένα πολυτροπικό αρχείο που αφορά στο χώμα και τη σημειολογία της συν-ύπαρξης. 

Σε αυτή την, ποιητικά επιστημολογική, κατεύθυνση, το υπέδαφος νοηματοδοτείται ως ένα πεδίο εκδημοκρατισμού στο οποίο διάφορες ετερότητες συναντιούνται και συσχετίζονται. Στο  πλουραλιστικό αυτό υπερ-περιβάλλον, εκεί που το ιερό-καταγωγικό συμφιλιώνεται με το απόβλητο, οι  αξιακότητες ανατρέπονται. Στην ουσία πρόκειται για μια από-ιεραρχημένη συνύπαρξη στην οποία μια τσίχλας «επικοινωνεί», εν δυνάμει, με το σπάραγμα ενός αρχαίου αγγείου και τα απομεινάρια της σύγχρονης αστικής δόμησης συναντούν τα είδη των μικροοργανισμών που κατοικούν εδώ και αιώνες στο έδαφος.

Τελικά, τι είναι άξιο να ανασυρθεί και να ταξινομηθεί και γιατί;  Τι σημαίνει ελεύθερος χώρος στην πόλη-έδαφος; Πως τον εντοπίζουμε, τον οικειοποιούμαστε και τον διεκδικούμε; Πώς εγγραφόμαστε σωματικά σε αυτόν και  τι είδους ιδιωτικότητες μπορεί να φιλοξενήσει;

Οι Campus Novel ακολουθούν μια «τοτεμική» διερεύνηση, από κάτω προς τα πάνω, από τις διαδικασίες ζωής στο υπέδαφος έως το δομημένο αστικό περιβάλλον. Οι συσχετίσεις που εντοπίζουν μεταξύ υποκειμένων, κοινοτήτων αλλά και μεταξύ διαφόρων ειδών, ανθρώπινων και μη, αποκτούν σχήμα  σε ένα αρχείο που περιλαμβάνει τις ιδιοσυγκρασιακές αφηγήσεις της πόλης γύρω από τις επιρροές του αστικού κοσμοπολιτισμού στις ήδη εγκατεστημένες ταυτότητες της καταγωγής και της προέλευσης.  Η υλικότητα της έρευνας των Campus Novel συστήνεται με τη μορφή μιας πολυεπίπεδης εγκατάστασης που αφορά στην ίδια την ερευνητική διαδικασία, με ειδικά σχεδιασμένες κατασκευές, επινοητικές καταγραφές, δεκάδες λίτρα γόνιμου χώματος και υπεδάφια ευρήματα.

Ως τόπος εκφοράς και προβολής των μικρό – μακρό ζητημάτων συνύπαρξης, η «ρευστή» εδαφικότητα της Θεσσαλονίκης αναδεικνύεται σε ένα παραδειγματικά γόνιμο πεδίο από όπου μπορούμε να «εξορύξουμε» οριακές μεθοδολογίες, νέα αξιακά δεδομένα και οντολογικές επαναπλαισιώσεις του ανήκειν.

Εκεί όπου 1,6 τ.μ.  ελεύθερου εδάφους αντιστοιχεί σε κάθε κάτοικο, οι διαχωρισμοί καταρρίπτονται, το τοπικό ανάγεται αναπόφευκτα σε πλανητικό, η παράδοση και η νεωτερικότητα ομογενοποιούνται και η κάθε μονάδα τελεί, συμπεριληπτικά, άλλοτε ως ξενιστής, άλλοτε ως τελεστής και άλλοτε ως μύστης.