Ο Zheng Bo ζει και εργάζεται σε ένα χωριό, δίπλα σε έναν καταπράσινο λόφο, στη νότια πλευρά του νησιού Lantau, μιας από τις λιγότερο πυκνοκατοικημένες περιοχές του Χονγκ Κονγκ. Μετά την επιβολή του λοκντάουν λόγω της πανδημίας, άρχισε ως καθημερινή ρουτίνα να περπατάει μέχρι τον λόφο, κι εκεί, κάθε φορά που βλέπει ενδιαφέροντα φυτά, κάθεται για να τα ζωγραφίσει. Αυτή η καθημερινή πρακτική τού Drawing Life γίνεται ουσιαστικά ένας τρόπος, για να σταματά και να περνάει χρόνο με τα φυτά, αφιερώνοντας χρόνο και προσοχή στο καθένα ξεχωριστά, σε μια σχεδόν διαλεκτική σχέση μαζί τους.
Σε αυτά τα οικεία, γεμάτα ζωντάνια σχέδια με μολύβι σε κοινές σελίδες Α4, βλέπουμε κλαδιά να διαπλέκονται σαν άλλη χορογραφία μορφών, βλέπουμε απαλές και διστακτικές ή ενίοτε έντονες και βιαστικές πινελιές να βαθαίνουν προς το σκοτάδι, αλλά και μοτίβα από φτέρες που αναπτύσσονται προς τα έξω αναζητώντας το φως. Τα σχέδια αυτά υποδηλώνουν έναν φυσικό ιστό, εξαιρετικά πολύπλοκο, αλλά και δύσκολο να αναλυθεί στα συστατικά του μέρη. Κάθε σχέδιο είναι απλώς μια προσπάθεια να αντιμετωπιστεί η απεραντοσύνη του φυσικού κόσμου τον οποίο συναντά καθημερινά ο Zheng Bo, ωστόσο συλλογικά η σειρά αυτή εμπερικλείει και τις διασταυρώσεις του συνόλου. Μέσω της επανάληψης ως καθημερινής πρακτικής, τα σχέδια αυτά επιβεβαιώνουν την προσήλωση του στην παρακολούθηση και εμβάθυνση της εμπειρίας του από τη ζωή των φυτών. Ίσως να δίνεται η εντύπωση ότι πρόκειται για μοναχικά έργα, για μια μορφή ενδοσκοπικού διαλογισμού, θα μπορούσαν όμως κάλλιστα να θεωρηθούν και ως χειρονομίες προσέγγισης και γενναιοδωρίας προς τον κόσμο και την ποικιλομορφία του.
Τα σχέδια ομαδοποιούνται και εκτίθενται κατά διαστήματα διάρκειας 14 έως 16 ημερών, που αντιστοιχούν στον ηλιακό και τον σεληνιακό κύκλο, και κατ’ αυτόν τον τρόπο λειτουργούν και ως μια μορφή μέτρησης του χρόνου. Τοποθετημένα σε χαμηλά τραπέζια, παρουσιάζονται διακεκομμένα, ενώ οι επισκέπτες μπορούν να καθίσουν ή να γονατίσουν σε μαλακά μαξιλάρια. Η διαδικασία της θέασης αντανακλά την ένταση και τη διαλεκτική σχέση που βιώνει ο ίδιος ο καλλιτέχνης κατά τη διαδικασία της σχεδίασης. Το κοινό καλείται να κατέβει προς το έδαφος, να επιβραδύνει, εστιάζοντας ξεχωριστά στο κάθε φυτό. Καθώς ο θεατής περνά από το ένα σχέδιο στο άλλο, αυτά ξεδιπλώνονται σαν μια μορφή μέτρησης του χρόνου, ακολουθώντας τα μοτίβα των άστρων και της φύσης, με τον θεατή να συντονίζεται με τις μικροδιεργασίες και τις ζωντανές λεπτομέρειες ενός περίπλοκου, εύθραυστου κόσμου, που υπερβαίνει τον ανθρώπινο.
Σε πολλά επίπεδα, αυτή η καθημερινή διαδικασία και τα αποτελέσματά της εμφανίζουν επιρροές της προ-νεωτερικής κινεζικής αισθητικής: η παραγωγή παπύρων, που επίσης παραπέμπουν σε ένα διαρκές ξετύλιγμα του χρόνου, συγκλίνουν με το θέμα του φυσικού κόσμου που ήταν πάντα σταθερά παρόν στην κινεζική τέχνη. Η επιστροφή του Zheng Bo στη φύση αντικατοπτρίζει την παρούσα ανάγκη, να ανακαλύψουμε εκ νέου την προ-νεωτερική μας συνύπαρξη και συστήματα αξιών που διακρίνονταν από μια διερευνητική και αρμονική, αντί για κυριαρχική, διάθεση απέναντι στη φύση. Αυτός ο προσανατολισμός αντικατοπτρίζεται όχι μόνο στα συγκεκριμένα σχέδια, αλλά και στην ευρύτερη καλλιτεχνική πρακτική του (ταινίες, εγκαταστάσεις, συνεργατικά πρότζεκτ). Η προσέγγιση του καλλιτέχνη όσον αφορά στις οικολογίες αποτελεί μια συνεχή προσπάθεια να στρέψουμε ξανά τη συλλογική μας προσοχή σε όλα τα στοιχεία που μας περιβάλλουν, προκειμένου να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να δει πραγματικά: τα φυτά, τα ζώα, τα έντομα, τη φύση.
